Ένα Βήμα Πριν Την Ενηλικίωση!

Στις περισσότερες συζητήσεις μας και εκεί που το κλίμα βαραίνει μετά τα 5 σφηνάκια long island, κεντρικό θέμα καημού είναι η «γυμνή» αλήθεια!

Ξέρεις ,αυτή που οι περισσότεροι από μας λένε έξω από τα δόντια και περιμένουν –απαιτούν- το ίδιο από τους άλλους…. Και τέτοιου είδους ανωμαλίες εγκεφαλικές!

Τύπου :για μένα είσαι η πιο όμορφη, πιο έξυπνη πιο καλοντυμένη και παρόμοιες βαθυστόχαστες αρλούμπες!

Αν όμως πιστεύεις ότι λες την αλήθεια , άρα αντέχεις να την ακούσεις κιόλας προσπάθησε να συναναστραφείς έστω για μισή ώρα με ένα παιδί!

Άκου και δες τον κόσμο από τη δική του σκοπιά!

Πώς του φαινόμαστε εμείς οι μεγάλοι που δεν ζητάμε συγνώμη ποτέ, που τρώμε με τα χέρια, που λέμε κακές κουβέντες και βλέπουνε συνέχεια τηλεόραση!

Που φωνάζουμε επειδή καταλάθος κάποιος μας πέταξε την εφημερίδα-λες και δεν υπάρχει άλλη στο κόσμο ετούτο- και επειδή δεν βρήκαμε στο νούμερο μας ένα πουά πουκάμισο.

Πόσες φορές δεν έχεις κάτσει με τις ώρες να σκεφτείς , τι δώρο θα πάρεις στη Κατίνα  για να βγάλεις την υποχρέωση που σου βρήκε πρώτο τραπέζι πίστα στο Ρουβα…ενώ έχεις πολλές πιθανότητες να λάβεις ένα μοναδικό λουλουδάκι από το 5χρονο φιλαράκι σου ,που το έκοψε  μόνο για σένα για να μυρίζει ωραία το δωμάτιο σου….και σαφώς να πλαντάξεις στο κλάμα γιατί το δώρο του είναι μοναδικό,

υπέροχο και πάνω απ’όλα αυθόρμητο.

Και πίστεψέ με έχεις πολλά να μάθεις και συ και εγώ…από ένα πυτζάμα πάρτυ λίγο πριν κλείσεις τα τριάντα ,με παρέα τη 5χρονη φίλη σου ,που σου χορεύει  μπαλέτο, σε μαθαίνει το κίτρινο στα αγγλικά και απλά σου λέει πως όταν αγαπάς κάνεις πολλές αγκαλιές!

Η αλήθεια βρίσκεται στα πιο μικρά πραγματάκια…τη βλέπεις βέβαια αλλά δεν την αντέχεις…είναι ντυμένη με αγάπη και πολύ μα πολύ αυθορμητισμό…τόσο πολύ που εσύ ο μέγας ρήτορας ,απλά δεν μπορείς να απαντήσεις …γιατί η αλήθεια του μικρού σου φίλου δεν μπορεί να επισκιαστεί με καμία ενηλικιωμένη τακτική!

Ζήτω λοιπόν στα πιο όμορφα λογάκια …τα παιδικά!

Σε σένα που σήμερα μου χάρισες το πρώτο μου πυτζάμα πάρτι….λίγο πριν τα τριάντα!

Κατά Τύχη ή Απλά Να Μη Σου Τύχει?

διάλεξε...στη τύχη!

Σε περίπτωση που κάποια μέρα βαριέσαι οικτρά ή θεωρείς ότι  αυτή η περίοδος της ζωής σου είναι ανούσια και άγευστη, αν απλά νομίζεις πως όλα γύρω  είναι γκρι και το χρώμα στράγγιξε στα πινέλα σου …απλά συνδύασε! Δες ! Άκου!

Μέτρα τα «τυχαία» συμβάντα που ζεις και πολλές φορές δεν συνειδητοποιείς!

Είναι σαν domino νομίζω….το ένα φέρνει τ’άλλο και στο τέλος οι «συμπτώσεις» οδηγούν σε γεγονότα, άλλα σημαντικά ,άλλα ασήμαντα ,άλλα καθημερινά, άλλα επαναλαμβανόμενα. Διάφορα, γεγονότα που δεν τους δίνουμε και τόση σημασία!

Φίλοι που εμφανίζονται από το πουθενά, δίνουν τη λύση και φεύγουν.

Λάθος στενά που οδηγούν σε απρόσμενες συναντήσεις, χαμένα τρένα και ξεχασμένα κλειδιά!

Μοιάζει με παιχνίδι που εκτελείς ασυνείδητες εντολές ,αλλά μπορεί απλά να κάνεις τις δικές σου επιλογές που καταλήγουν σε παράξενα ταξίδια.

Ίσως να είναι και εφόδια , αναγκαίες πληροφορίες που σου δίνονται για να συνεχίσεις τη δική σου εξερεύνηση.

Όλα όμως εξαρτώνται από ποια πλευρά θα επιλέξεις να είσαι….Από τη πλευρά εκείνων που πιστεύουν πως  το σκορ στον αγώνα δεν αλλάζει…τσάμπα τρέχω ή από την άλλη πλευρά μ’ εκείνους που δεν αφήνουν λεπτό να πάει χαμένο διότι όλα είναι στο χέρι τους κ στη δική τους ικανότητα?

Πως θες να ζεις τη ζωή σου?

Με τυχαία γεγονότα και τραγικές συμπτώσεις ή με κρυμμένες πληροφορίες και μαγικά ταξίδια???

Όλα όμως είναι δυνατά στο κόσμο το δικό σου…γι’ αυτό πρόσεξε ποιο στενό θα πάρεις…!

Βήμα Αργό Σταθερό Και ...Starατο

Μέρα με τη μέρα περνάει ο καιρός ,όλοι μας το ξέρουμε αυτό.

Ποιος όμως έχει δώσει σημασία από μας στη μοναδικότητά του?

Στη μια και ξεχωριστή μέρα που έρχεται κ φεύγει?

Στη κάθε Δευτέρα που απρόθυμα πάμε πρωί- πρωί στη δουλειά?

Στο καθημερινό καφέ μας που φαίνεται ρουτίνα αλλά στην ουσία είναι κάθε ένας τους ξεχωριστός .

Μάλλον το έχουμε περάσει στα αζήτητα το θεματάκι!
Όμως για σκέψου και για δες το χρόνο που περνάει…που σου δίνει τα σημάδια του, που σου λέει τις ιστορίες του ,που σε γεμίζει εμπειρία…ξέρεις αυτή που αν είχες νωρίτερα …θα χες κάνει άλλα…στερνή μου γνώση να  σ’είχα πρώτα…!

Αυτή μάλλον είναι η ομορφιά της ασυνείδητης ματιάς μας όμως…αυτή που για δευτερόλεπτα σε επαναφέρει στη τάξη, σε ταρακουνά και όσα θα έκανες να σκεφτείς ώρες ατελείωτες, περνάν από το μυαλό σου σε μηδενικό χρόνο.

Μετά μπουκώνει ο εγκέφαλος από πληροφορίες...βλέπεις ροζ και κίτρινες πεταλούδες –όπως λέει και ένα φιλαράκι μου- και στο τέλος από την υπερφόρτιση καταλήγεις να χαζεύεις το μοναδικό σου σύντροφο σ’ αυτή τη παρωδία….τα αγαπημένα σου σταράκια!

Μετά από πολλές βαρετές Δευτέρες στη δουλεία και παρόμοιους καθημερινούς και επαναλαμβανόμενους εσωτερικούς σου πολέμους χαζεύεις τα παπούτσια σου για μια στιγμή και συνειδητοποιείς πως δεν είναι τα αγαπημένα σου και μοναδικά σταράκια…αλλά ένα ζευγάρι γόβες , ίσως και μποτάκια ….και στη χειρότερη παντοφλάκια  fleece …για να μην κρυώσεις και από το καθισιό στο καναπέ με το τίλιο και το παξιμάδι αγκαλιά!

Και απλά υποθέτω πως αναφωνείς…Ρε πότε έκανα τόσα χιλιόμετρα???

Πως πέρασε ο καιρός??

Πόσο καιρό έχω να πάω σ’ εκείνο το καφεδάκι που πίναμε κάθε μεσημέρι στις 2?

Σου απαντώ εγώ λοιπόν …πολύ καιρό…απλά δεν το θυμάσαι γιατί κάθε μέρα σου φαίνεται ίδια!

Για προσπάθησε να κάνεις αργά και σταθερά βηματάκια…μοναδικά υπέροχα και σταράτα!

Ξέρεις απ’αυτά που σου δίνουν το χρόνο…να δεις να σκεφτείς και να μετρήσεις!

Τα δικά μου σταράκια είναι ακόμα τα ίδια…απλά λίγο σκονισμένα…τα δικά σου?

Γράψε Με Φως….ή Απλά Τράβα Μια Φωτογραφία!

Πως θα παρομοίαζες τη ζωή σου???

Κάποιοι τη παρομοιάζουν με έναν κήπο γεμάτο λουλούδια, κάποιοι άλλοι με θάλασσα γαλάζια και βαθιά, άλλοι πάλι τη φαντάζονται ως καημό…μεγάλο καημό…

Εμένα όμως μου φαντάζει σαν ένας καμβάς…που ξεκινάει κατάλευκος και σιγά σιγά χρωματίζεται….ανάλογα με την έμπνευση σου!

Σίγουρα κάποιες φορές φαίνεται μόνο «μαύρος» με ελάχιστες πινελιές χαράς και αντίθετα κάποιες άλλες  είσαι σίγουρος ότι «αστράφτει» χαρά παντού….χωρίς γκρίζο, χωρίς μαύρο!

Η αλήθεια όμως  βρίσκεται κάπου στη μέση, και αυτό βέβαια θα το καταλάβεις  όταν βάλεις και τη τελευταία σου πινελιά και όλα πλέον θα σου εμφανίζουν το νόημα…διότι έναν πίνακα τον θαυμάζεις από μακριά…

Οπότε η ζωή μας πρέπει να γεμίζει έμπνευση!

Από τη πιο μικρή έως και τη πιο έντονη πινελιά της !

Υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι που δεν μπορούν να ζωγραφίσουν …μπορούν όμως να γράψουν με φως…μπορούν απλά να τραβήξουν μια φωτογραφία…και να  θυμούνται για πάντα…

Ζωγράφισε….και αν δεν μπορείς γράψε τη ζωή σου με φως…φρόντισε όλα να σε εμπνέουν…και στο τέλος …θα δεις τον πίνακά σου και το σκοπό σου…από μακριά!

Όταν πια θα είναι έργο τέχνης ….πραγματικής τέχνης και ουσιαστικής έμπνευσης!

Γράψε με φώς…ξεκίνα τώρα!

Το Φωτάκι Που Έγινε Φάρος

Δεν έχω καταλάβει ακόμα αν η  οικειότητα αναφέρεται στο άγγιγμα, στο συναίσθημα ή στη ματιά…

Ίσως να είναι όλα αυτά μαζί ή ακόμα χειρότερα ένα κ μόνο…απλά υπάρχει.

Άσχετα με το χρόνο και τη σχέση μεταξύ μας.

Απλά υπάρχει και εμφανίζεται  για να σου υπενθυμίσει τη «μαγεία» που βρίσκεται  μέσα σου,την ευλογία του  να μπορείς να θυμάσαι στιγμές και να ξαναζείς συναισθήματα με μία  και μόνο κίνηση.

Οικειότητα? Χημεία? Κάρμα? Σ’ έχω δει κάπου –κάπου σε ξέρω? –όπως λέει και το τραγούδι?- ε δεν ξέρω!

Βρίσκεται ακριβώς εκεί που η έμπνευση απλά δεν χαραμίζεται για την ασφάλεια!

Εκεί που ο κόσμος γίνεται πιο αληθινός?!

Εκεί που η ενέργεια γίνεται το οξυγόνο σου και  η ένταση κομμάτι του εαυτού σου!

Εκεί που το μέτριο δεν υπάρχει κ το απόλυτο κυριαρχεί!

Εκεί που το φωτάκι απλά γίνεται φάρος!

Εκεί που ο φάρος γίνεται εσύ!     

Εκεί που το σκοτάδι καίγεται και το φως σε τυφλώνει!

Εκεί που όλα φαίνονται γιατί δεν υπάρχει σκιά για να κρυφτείς!

Και αυτός είναι ο κόσμος που εσύ νοιώθεις ο εαυτός σου...ο κόσμος που φωτίζεται από το δικό σου μοναδικό φάρο...ο κόσμος που φιλοξενεί την δικιά σας οικειότητα...

Γιατί κάθε άγγιγμα έχει μνήμη  και κάθε μνήμη συναισθήματα!
Ποτέ δεν ξέρεις πότε το φωτάκι σου θα γίνει φάρος...το μόνο που μένει είναι να προσπαθήσεις να βλέπεις καλά στο σκοτάδι και απλά να περιμένεις να ανάψει~!