Τί πραγματικά είναι

Δεν μπορούμε να είμαστε για πάντα ανθρακωρύχοι, η ζωή είναι μικρή

Τόσο  απλά και αβίαστα της βγήκε το παράπονο αυτό

Για πόσο ακόμα θα ψαρεύει κουβέντες και συναισθήματα

Έχει ανάγκη να αφεθεί και  στο προφανές  το τόσο επικίνδυνο

Δεν  θα τα αντέξει για πολύ τα κρυμμένα νοήματα και τις έννοιες τις βαθιές

Θέλουν τέχνη και υπομονή

Θάρρος και μάχες σοφές

Και καμιά μάχη δεν τελειώνει αναίμακτα

Σαν λιποτάκτης ακούγεται

Σαν φυγόπονο πλάσμα στέκεται ,καμπουριασμένο στην ιδέα μιας ακόμη απώλειας

Το προφανές το τόσο επικίνδυνο κερδίζει

Μια μάχη δόθηκε

Σοφά δεν ξέρει αν επιλέχθηκε

Τις απώλειες ακόμη δεν τις μέτρησε.

Μπορείς μα δε το θες

Θυμήσου πως μπορείς μα δεν το θες.

Κ’ όλες αυτές τις δικαιολογίες που τώρα σου ξέμειναν απορείς τι θα τις κάνεις.

Έψαξες πολύ για να τις βρεις, να τις δημιουργήσεις μα πιο πολύ να τις πιστέψεις.

Κ’ όλες τους μια –μια κάθε φορά στον ίδιο δρόμο σ’ έφεραν.

Μπορείς στο χωρίς μα δεν το θες.

Στο ξέφρενο μαζί ποντάρεις.

Τη τρέλα  της πορείας που τον έλεγχό της δεν τον έχεις προτιμάς.

Μπορείς κ’ άλλες δικαιολογίες  να βρεις, εύκολο είναι.

Αφού μπορείς μα δεν το θες μη χάνεσαι στο φόβο.

Χάσου στην επιθυμία σου την αληθινή. Στο ξέφρενο μαζί

Στη παραφροσύνη της καλημέρας που το γέλιο φέρνει.