Σαν να έχεις δέσει κόμπο τη ψυχή μου.
Σαν να την έχεις ορίσει να συγκινείται σε κάθε σκέψη μού για σένα.
Σαν να ταξιδεύεις και να σε συναντά σε κάθε λιμάνι ,σαν σκιά.
Σαν να τρίζουν τα θεμέλια τής γης σε κάθε σου κουβέντα.
Σαν να μην υπάρχω.
Σαν να χάνομαι.
Σαν να ματώνω.
Σαν όμως πατώ στη Γη,
ορθώνω τα μάτια μου στον Ουρανό και
ανταριάζει η θάλασσα.
Αλί στον ανθρώπο που σκιάζεται τον πόνο.

Στο νυν και αεί

                 
Ξύπνησα πάλι μ'ενα θάρρος στη καρδιά.

Θαρρείς κοιμήθηκα χτες βράδυ;

Έψαχνα λέξεις, γήινες αναμνήσεις μήπως μπορέσω και μοιραστώ αυτή τη θύμηση που έχω σαν σε σκέφτομαι ,σαν μοιράζομαι τα ταξίδια μου μαζί σου.

Ένας κόμπος στο λαιμό που χωρίζει το νοιώθω από το μιλώ.

Ένα σύννεφο στο νού που χωρίζει το γνωρίζω από το ξέρω.

Σαν το σήμερα να φόρεσε του περασμένου αιώνα φορεσιά και να βγήκε αγέρωχο στο δρόμο μου.

Ταλαιπωρία η σκέψη του πραγματικου.
Αδυναμία της ψυχής να επαναφέρει θύμησες.

Θα σταθώ με μάτια κοκκινα και φθαρμένο νου  σ'αυτο που χρόνο δεν γνωρίζει.

Σ αυτό που άλογο μοιάζει στο περιορισμένο σήμερα.

Στο απέραντο, στο νυν και αεί.

Μαύρη Νύχτα Της Ψυχής

     

Στήν απελπισία που νιώθεις

Στο αδιέξοδο πού βρίσκεσαι

Στο παρακαλετο της διαίσθησης σου 

Και στου νου σου τα τετριμμένα

Έχεις το θάρρος να μείνεις σε ακινησία

Έχεις τη δύναμη να βρεθείς στο μάτι του κυκλώνα

Στο εδώ και στό τώρα 

Κάθε αλλαγή σπάει νόρμες,δεδουλευμενα προηγουμενων ζωών και τάσεις απαίδευτες

Σε διεκδικεις σε όλες σου τις εκφάνσεις

Σε όλες σου τις ποιότητες

Εσύ όμως  ξέρεις

Ξέρεις ποιός ήσουν και ακόμα καλύτερα ξέρεις ποιός είσαι

Και αν θάμπωσαν τα μάτια σου

Και αν φωνάζει ο νους σου

Στη μαύρη νύχτα της ψυχής έχεις το θάρρος να σε δεις κατάματα.

Να σε κατανοησεις να σε σεβαστείς να σε αγαπήσεις

Ένα βήμα πιο βαθιά 

μία ανάσα πιό καυτή 

ένας πόνος πιό οξύς

Μα η λύτρωση μεγάλη

Μπορείς

Οι τάσεις σου δεν σε εξουσιάζουν

Στον καθημερινό αγώνα της ψυχής σου για διάκριση είναι δύσκολο να εντοπίσεις τις πτυχές εκείνες στις οποίες οι Τάσεις σου βρίσκουν καταφύγιο.

Έχεις τήν τάση να αγαπάς,να κατανοείς ίσως και να ζηλεύεις,να αμφισβήτεις.

Ή  Τάση μας όμως είναι το ταλέντο μας

Εμφανίζεται χωρίς καμία προσπάθεια και χωρίς κανέναν κόπο.

Απλά Υπάρχει με τόση φυσικότητα που τη θεωρούμε δεδομένη και γι αυτό δεν τήν εντοπίζουμε εύκολα. 

Στη διαδικασία εκείνη όμως που  μένει απαίδευτη ξεκινάει ο λαβύρινθος.

Σκέψου έναν άνθρωπο που έχει τη τάση να βοηθάει. Πράττει αυθόρμητα καθώς του είναι εύκολο να λέει ναι. Εγώ είμαι εδώ.

Σε βάθος χρόνου μην έχοντας εντοπίσει την απώλεια ενέργειας που βιώνει στα συνεχή ναι αδιακρίτως, μένει ο ίδιος αβοήθητος και εξαντλημένος.

Σκέψου έναν άλλον άνθρωπο που έχει τη τάση να κριτικάρει.

Αβίαστα, χωρίς να τον αφορά ίσως άμεσα ο στόχος του. 

Μένει κενός και γεμίζει με έγνοιες και επιθετικούς προσδιορισμούς χωρίς να είναι χρήσιμοι για την εξέλιξη του.

Ένας άριστος ζωγράφος ίσως να μην έχει λοιπόν τήν τάση να πιάνει σωστά το πινέλο.

Έχει όμως την αντίληψη ότι οφείλει να δουλέψει έχοντας στόχο ,υπομονή και επιμονή.

Όλοι έχουμε Τάσεις. Δεν θα τις πολώσω σε θετικές και αρνητικές ,όμως

μία θεωρητικά καλή τάση ως απαίδευτη μπορεί να σε οδηγήσει σε προσωπική καταστροφή, όπως και μία αρνητική θεωρητικά τάση με κατανόηση και δουλειά μπορεί να σε γεμίσει με φως και ο δρόμος σου να είναι παραγωγικός και ήρεμος.

Είθε λοιπόν οι Τάσεις μάς να μήν μας εξουσιάζουν.

Είθε να γίνουν επιλογή με διάκριση.

Είθε ή σπορά σου να είναι ευλογημένη.

Είθε η ψυχή σου να γεμίσει με Φως.

Και να που βρισκόμαστε σε κλίμα γιορτινό
όλα Πρέπει να είναι ζεστά, οικογενειακά,να τραγουδάμε και να μεζευομαστε γύρω από μεγάλα τραπέζια,να δείχνουμε τα γυαλισμένα μας μαχαιροπίρουνα και τα ποτήρια μάς να κάνουν ντιν- νταν ωσάν καμπάνα μοναστηριού.
Έχουμε βάλει τα καλά μας τα αστραφτερά μας και κουβαλάμε κ ένα ταψί γλυκά.
Και έτσι καταφέρνουμε να πιστέψουμε ότι προστατευμένοι και πάνω απ'όλα ανθρώπινοι αγγίξαμε τα όρια τής αγάπης και της καλοσύνης.
Μόνο που οι πόρτες για τις ψυχές τών ανθρώπων ανοίγουν σπρώχνοντας βουνά ολόκληρα.
Περπατώντας ξυπόλητοι και φορώντας το τίποτα.
Και αν εσύ σήμερα κάθεσαι μόνος σού μ ένα κομμάτι ψωμί και δύο ντομάτες μη θαρρείς ότι τα χριστούγεννα σού υστερούν σε τίποτα από τα δικά μου που γυαλίζουν σαν πετράδι στόν ήλιο.
Θαρρώ ότι έσπρωξες βουνά και σε πήρε ή κούραση.
Να χαρείς και να ξαποστάσεις
Ή ανθρωπιά δεν κοιτάει αργίες
Σε φιλώ και σ ευχαριστώ
Φως στα σκοτάδια μας

Να ανασαίνεις.

Τι κ' αν προσπάθησα να πάρω ανάσα, να ανοίξω τα μάτια μου, να αρπάξω τα χέρια σου να σηκωθώ.
Μάταια.

Τα πόδια μου δεν με κράτησαν αυτη τη φορά.

Κάτω έπεσα, στα γόνατα.
Το κεφάλι μου κρατούσα.
Να ανασάνω δεν μπόρεσα.

Να βγάλω κραυγή δεν άντεξα. Να παραπονεθώ δεν ήθελα.

Δύο βήματα έκανα.

Δυό βήματα και τρεις δεκαετίες.

Να με βλέπω στα μισά,στο χάος.

Τρεις δεκαετίες μέτρησα μέσα σε μια στιγμή.

Μια στιγμή σε μια ανάσα.

Στα τυφλά σηκώθηκα.

Στα τυφλά κ'ας ήταν μέρα μεσημέρι.

Πού είσαι μουρμούρισα...

Σκοτάδια στο μυαλό μου.

Φως στα χέρια μου.

Εδώ είμαι απαντώ.

Φως στα χέρια μου μέρα μεσημέρι.

Φως στη Ψυχή μου μες στο Χάος.

Το Τίποτα σου.

Ζούμε σε δύσκολες εποχές.

Μη ρισκάρεις.

Κάτσε εδώ που ξέρεις που βρίσκεσαι και που πατάς.

Δεν είναι εποχές αυτές παιδί μου να παρατάς τα έτοιμα σου και  να τρέχεις.

Δες τι συμβαίνει γύρω σου.

Βλέπω. Δεν βλέπω θαρρείς?

Δεν βλέπω τον τρόμο των ανθρώπων ρε Μάνα?

Βλέπω όμως και ποιά είναι  η ασφάλεια αυτή που με έφερε ως εδώ.

Μόλις μπω στο σπίτι όλα μοιάζουν εντάξει και μακριά από μένα.

Ένα κρεβάτι μέσα σε τέσσερις τοίχους αρκεί  για να νοιώσω ασφαλής.

Ένας σεισμός και μια οικονομική κατάρρευση και αρκεί για να τη χάσω αυτή μου την ασφάλεια.

Δε βλέπω θαρρείς ρε Μάνα?

Βλέπω.

Και γι' αυτό φεύγω.

Αν δεν έχεις τίποτα ,τίποτα δεν χάνεις.

Το τίποτα το δικό σου ο κόσμος μου όλος.

Ο νους και η ψυχή μου ,ρε Μάνα,που δεν χωρά σε σπίτι.

Το κέντρο μου ,η ασφάλειά μου.

Το καθαρό μου το μυαλό και η πίστη μου στον άνθρωπο. 

Ο κόσμος μου όλος.

Πως να χωρέσεις ρε Μάνα σε αριθμό και γράμμα?

Αυτό που δεν βλέπεις πως να το περιγράψεις?

Εμείς που χάσαμε το δρόμο μας, εμείς θα τον ξαναβρούμε

Μέσα από την πτώση την ανθρώπινη.

Μέσα στο αέναο και το αχανές της ψυχής σου

Πότε την άκουσες τη ψυχή σου τελευταία φορά ρε Μάνα?

Εγώ δεν θυμάμαι.

Έχε εμπιστοσύνη.

Το τίποτα σου, η ζωή μου όλη.