Το Φωτάκι Που Έγινε Φάρος

Δεν έχω καταλάβει ακόμα αν η  οικειότητα αναφέρεται στο άγγιγμα, στο συναίσθημα ή στη ματιά…

Ίσως να είναι όλα αυτά μαζί ή ακόμα χειρότερα ένα κ μόνο…απλά υπάρχει.

Άσχετα με το χρόνο και τη σχέση μεταξύ μας.

Απλά υπάρχει και εμφανίζεται  για να σου υπενθυμίσει τη «μαγεία» που βρίσκεται  μέσα σου,την ευλογία του  να μπορείς να θυμάσαι στιγμές και να ξαναζείς συναισθήματα με μία  και μόνο κίνηση.

Οικειότητα? Χημεία? Κάρμα? Σ’ έχω δει κάπου –κάπου σε ξέρω? –όπως λέει και το τραγούδι?- ε δεν ξέρω!

Βρίσκεται ακριβώς εκεί που η έμπνευση απλά δεν χαραμίζεται για την ασφάλεια!

Εκεί που ο κόσμος γίνεται πιο αληθινός?!

Εκεί που η ενέργεια γίνεται το οξυγόνο σου και  η ένταση κομμάτι του εαυτού σου!

Εκεί που το μέτριο δεν υπάρχει κ το απόλυτο κυριαρχεί!

Εκεί που το φωτάκι απλά γίνεται φάρος!

Εκεί που ο φάρος γίνεται εσύ!     

Εκεί που το σκοτάδι καίγεται και το φως σε τυφλώνει!

Εκεί που όλα φαίνονται γιατί δεν υπάρχει σκιά για να κρυφτείς!

Και αυτός είναι ο κόσμος που εσύ νοιώθεις ο εαυτός σου...ο κόσμος που φωτίζεται από το δικό σου μοναδικό φάρο...ο κόσμος που φιλοξενεί την δικιά σας οικειότητα...

Γιατί κάθε άγγιγμα έχει μνήμη  και κάθε μνήμη συναισθήματα!
Ποτέ δεν ξέρεις πότε το φωτάκι σου θα γίνει φάρος...το μόνο που μένει είναι να προσπαθήσεις να βλέπεις καλά στο σκοτάδι και απλά να περιμένεις να ανάψει~!