Βήμα Αργό Σταθερό Και ...Starατο

Μέρα με τη μέρα περνάει ο καιρός ,όλοι μας το ξέρουμε αυτό.

Ποιος όμως έχει δώσει σημασία από μας στη μοναδικότητά του?

Στη μια και ξεχωριστή μέρα που έρχεται κ φεύγει?

Στη κάθε Δευτέρα που απρόθυμα πάμε πρωί- πρωί στη δουλειά?

Στο καθημερινό καφέ μας που φαίνεται ρουτίνα αλλά στην ουσία είναι κάθε ένας τους ξεχωριστός .

Μάλλον το έχουμε περάσει στα αζήτητα το θεματάκι!
Όμως για σκέψου και για δες το χρόνο που περνάει…που σου δίνει τα σημάδια του, που σου λέει τις ιστορίες του ,που σε γεμίζει εμπειρία…ξέρεις αυτή που αν είχες νωρίτερα …θα χες κάνει άλλα…στερνή μου γνώση να  σ’είχα πρώτα…!

Αυτή μάλλον είναι η ομορφιά της ασυνείδητης ματιάς μας όμως…αυτή που για δευτερόλεπτα σε επαναφέρει στη τάξη, σε ταρακουνά και όσα θα έκανες να σκεφτείς ώρες ατελείωτες, περνάν από το μυαλό σου σε μηδενικό χρόνο.

Μετά μπουκώνει ο εγκέφαλος από πληροφορίες...βλέπεις ροζ και κίτρινες πεταλούδες –όπως λέει και ένα φιλαράκι μου- και στο τέλος από την υπερφόρτιση καταλήγεις να χαζεύεις το μοναδικό σου σύντροφο σ’ αυτή τη παρωδία….τα αγαπημένα σου σταράκια!

Μετά από πολλές βαρετές Δευτέρες στη δουλεία και παρόμοιους καθημερινούς και επαναλαμβανόμενους εσωτερικούς σου πολέμους χαζεύεις τα παπούτσια σου για μια στιγμή και συνειδητοποιείς πως δεν είναι τα αγαπημένα σου και μοναδικά σταράκια…αλλά ένα ζευγάρι γόβες , ίσως και μποτάκια ….και στη χειρότερη παντοφλάκια  fleece …για να μην κρυώσεις και από το καθισιό στο καναπέ με το τίλιο και το παξιμάδι αγκαλιά!

Και απλά υποθέτω πως αναφωνείς…Ρε πότε έκανα τόσα χιλιόμετρα???

Πως πέρασε ο καιρός??

Πόσο καιρό έχω να πάω σ’ εκείνο το καφεδάκι που πίναμε κάθε μεσημέρι στις 2?

Σου απαντώ εγώ λοιπόν …πολύ καιρό…απλά δεν το θυμάσαι γιατί κάθε μέρα σου φαίνεται ίδια!

Για προσπάθησε να κάνεις αργά και σταθερά βηματάκια…μοναδικά υπέροχα και σταράτα!

Ξέρεις απ’αυτά που σου δίνουν το χρόνο…να δεις να σκεφτείς και να μετρήσεις!

Τα δικά μου σταράκια είναι ακόμα τα ίδια…απλά λίγο σκονισμένα…τα δικά σου?