Σε βλέπω να περπατάς σκυφτός και με τα μάτια σου στυλωμένα στο πεζοδρόμιο
Να αναρωτιέσαι και να απορείς τί κάνεις εδώ.
Μια μιζέρια να κουβαλάς νοιώθεις.
Μια αηδία και μια ενέργεια δολοφονική.
Ανούσιες μέρες και ώρες βαρετές.
Πέφτεις πάνω μου μιας κ ‘γω δεν άλλαξα δρόμο για να σε αποφύγω.
Συνέχισα με σταθερό βήμα και θάρρος μέχρι που οι ώμοι μας συγκρούστηκαν και
το μαύρο σου έγινε γκρι.
Φοβήθηκα για μια στιγμή τη σύγκρουση ετούτη.
Φοβήθηκα πιο πολύ κ'από τη δική σου έκπληξη.
Ίσως γιατί ήξερα τι να περιμένω.
Τράνταγμα και αποσυντονισμός.
Αστάθεια και έλλειψη προσανατολισμού που σε αναγκάζουν έστω και για μια
στιγμή να δεις που βρίσκεσαι. Το αίσθημα της αυτοσυντήρησης δυνατό σε όλους
μας.
Εκεί λοιπόν σε παγώνω.
Εκεί που πάγωσα και ‘γω τη πρώτη μου φορά όταν είδα που βρίσκομαι για να
μπορέσω να συνεχίσω.
Μπρος ή πίσω δεν ξέρω. Να συνεχίσω όμως.
Βγάζεις την κουκούλα και πατάς σταθερά υπολογίζοντας τη σύγκρουση.
Αν θα δεις τη πλάτη μου ή το πρόσωπο μου εσύ θα το διαλέξεις.
Η δική μου πορεία δεν άλλαξε.
Και δεν ήταν εγωισμός. Eμπιστοσύνη
ήταν.
Στη σύγκρουση.
Περπάτα . Σταθερά Άνθρωπε.
Το θες .Το μπορείς.
