Τις Ξεθωριασμένες Αφίσες ...

της ζωής σου

Οι πρώτες νότες ακούγονται...γνωστό το κομμάτι...τόσο γνωστό που μία μυρωδιά σου έρχεται κατευθείαν στο μυαλό...ακολουθεί η εικόνα και πολύ πιο βασανιστικά ένα συναίσθημα που  νόμιζες ότι είχες ξεχάσει εδώ και καιρό!

Συναίσθημα που στίχο με το  στίχο κλιμακώνεται αλλάζει μορφή, αλλάζεις και συ όψη!

Νότα με τη νότα θυμάσαι  και ξαναζείς αναμνήσεις ενός τραγουδιού, ενός στίχου και μιας ξεθωριασμένης αφίσας!

Ποτέ δεν τα πήγαινες καλά με τα λόγια,σου φαίνονταν φτωχά  να περιγράψουν αυτό που ένιωθες...πάντα διάλεγες τραγούδια ,λόγια ντυμένα με μουσική!

Ταξίδευες, άλλαζες προορισμό σε κάθε στροφή και  μέσα σε τρία λεπτά γύριζες τον κόσμο όλο  και  μετά ξανά εδώ ...αλλαγμένος ...

Ξεθωριασμένες οι  αφίσες της ζωής σου, δισκάκια τσακισμένα, χορδές ξεφτισμένες, ένας στίχος χιλιοειπωμένος   και τα λόγια σου φτωχά....

Σκέψου Το Καλά ...Πριν Το Βήμα Κάνεις!

Τις περισσότερες φορές σε μαρτυρά το βλέμμα,

μα ακόμα και αυτό αν καλά ξέρεις να κρύβεις, σε μαρτυρά η στιγμή.

Μάλλον δεν παίρνεις σοβαρά τις λέξεις, που τόση σημασία έχουν...ακόμα και από τις πράξεις που άλλοτε αφόρητα αργούν και άλλοτε το δρόμο δεν τον βρίσκουν!

Τις λες αέρα ξεφυσώντας,απλά για να ακουστούν...απ΄τη πολύ οικειότητα? απ΄τη μεγάλη αγάπη?

Τις λες παρά, το κόστος το βαρύ του πόνου που θα φέρουν ...με ειλικρίνεια ...αλλά ακόμα περισσότερο  με ανακούφιση πολύ πιο στολισμένες!

Εγώ σου τα πα ,φώναξες, απ΄ τη πολλή αγάπη... τώρα εσύ αν πόνεσες ...

Κ' ενώ γυρνώ τη πλάτη...

κρακ ακούστηκε...

να ταν το γυαλί που έσπασε?

να ταν η καρδιά που ράγισε?

Σκέψου το καλά πριν το βήμα κάνεις!

Τραβώντας Σου Το Χαλάκι!

Είσαι χαλαρός, έχεις περάσει άπειρες μοναξιές και συζητήσεις με το άλλο σου εγώ,μεγαλώνεις, ωριμάζεις, βλέπεις τη ζωή σου με το μικροσκόπιο,σε κρίνεις, σου γκρινιάζεις,σ’αγαπάς, σε μαλώνεις!

Έχεις κατασταλάξει λες, και έχεις κόψει και αζιμούθιο στη πορεία σου και δύσκολα παρεκκλίνεις!

Καλά τα λες ,καλά τα κάνεις κιόλας! 

Είσαι λες , σίγουρος και για όλα προετοιμασμένος ,έχεις περάσει τα σαράντα κύματα και ξέρεις , έχεις φτιάξει τα οχυρά σου και πιστεύεις ότι είσαι καλά προστατευμένος ,δεν αφήνεις και πολλά περιθώρια για προσέγγιση παρά μέχρι εκεί που θες και μπορείς ,καμιά φορά βέβαια από τη μεγάλη σου σιγουριά βλέπεις και λίγο αφ’υψηλού το κόσμο γύρο σου! Ε όχι! Κάποια στιγμή την πατάς! Και μάλλον από ‘κει που δεν το περιμένεις! Κάποιος άλλος σίγουρα έχει περάσει ένα κυματάκι παραπάνω από σένα και ας μη του φαίνεται!     

                                                                                                                 

Αλλά δεν μου λες ,όταν θα βρεθεί έστω και ένας να καταλάβει από που κλείνει το κουμπάκι του  συναγερμού σου τι θα κάνεις????

Έχεις αρκετές επιλογές!

Βρίσκεις καινούριο κωδικό στα γρήγορα...κάνεις δεν θα το πάρει πρέφα,συνεχίζεις λες και δεν συνέβη τίποτα....και εγωιστικά δεν ακούς και δεν βλέπεις!

Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση ν’αφήσεις  τη σειρήνα να χτυπάει μες στα αυτιά σου μέχρι να πάρεις την απόφαση ότι την πάτησες και μάλλον τσάμπα τόσο καιρό περηφανευόσουν για τις αυτοάμυνες σου!

Ακόμα καλύτερα,απλά ευχαριστείς που κάποιος τουλάχιστον σε  κατάλαβε και δεν χρειάζεται να κρύβεσαι στα σκοτάδια του εγώ σου! Πόσο κρίμα που  πίστευες ότι δεν υπάρχει!(και ας μην έχει σιδερωμένες κάλτσες!)

Όμως σκέψου και το χειρότερο κομμάτι του εγώ σου... ...τραβώντας σου το χαλάκι κάτω από τα πόδια να μείνεις κάτω για πάντα αγκαλιά με τη παρκετέζα....από φόβο μήπως ξαναπέσεις και ξαναπέσεις! Τι κρίμα! Τσάμπα τόσες ώρες μοναξιάς και εξερεύνησης! Στράφι πάνε όλα από φόβο!

Ποιος ξέρει όμως  τελικά??? Θα δείξει το χαλάκι!