Kάπως πρέπει να ησυχάσει κ' αυτή η ψυχή.

Μα κάπως πρέπει να ησυχάσει  κ' αυτή η ψυχή.

Σ' όσους δρόμους και να βγήκε ,όσα παράθυρα και αν άνοιξε και καλήμερα είπε.

Την Ησυχία δεν τη βρήκε.

Όσα τραγούδια κ' αν έκλεψε, όσους στίχους κ' αν μουρμούρισε και στις μουσικές  τους περιπλανήθηκε.

Ησυχία δεν βρήκε

Σε παλέτες μπερδεύτηκε, σε καμβάδες σκαρφάλωσε  και από καρφιά κρεμάστηκε.

Μα Ησυχία δεν βρήκε.

Σε φωνές μπλέχτηκε, από αναστεναγμούς ξεπήδησε και σε δάκρυα κύλησε γοργά.

Μα Ησυχία δεν βρήκε.

Σ' ένα χαμόγελο γαντζώθηκε,σε χείλη κόκκινα απλώθηκε  και σε μαλλιά μαύρα  μπούκλες έγινε.

Και  Ησυχία δεν βρήκε.

Μα ψυχή είναι αυτή ...για να ησυχάσει έχει φτιαχτεί?

Ας τελειώσουμε έτσι όπως ακριβώς ξεκινήσαμε

Φύγε σε παρακαλώ και ας τελειώσουμε έτσι όπως ακριβώς ξεκινήσαμε, με αντιπάθεια.

Είναι πιο ασφαλές.

Αυτά νομίζω είναι τα τελευταία  λόγια που σκέφτηκε κλείνοντας την πόρτα.

Μέτα  το γύρισμα της κλειδαριάς σαν να σταμάτησε η ανάσα της.

Σαν να κόπηκε η φωνή της και το κεφάλι της γέμισε εικόνες.

Χωρίς καμιά απολύτως σημασία, χωρίς καμιά απολύτως ουσία οι αναμνήσεις χωρίστηκαν στα δυο.

Ας ονομάσουμε αντιπάθεια τη μεγάλη αγάπη.

Είναι πιο ασφαλές.

Άναψε ένα τσιγάρο και η μέρα ξεκίνησε.

Όπως όλες οι άλλες .

Με μεγάλη αγάπη.

Με πολύ μεγάλη αγάπη.

Καλήμερα σιγοψιθύρισε.