Στο νυν και αεί

                 
Ξύπνησα πάλι μ'ενα θάρρος στη καρδιά.

Θαρρείς κοιμήθηκα χτες βράδυ;

Έψαχνα λέξεις, γήινες αναμνήσεις μήπως μπορέσω και μοιραστώ αυτή τη θύμηση που έχω σαν σε σκέφτομαι ,σαν μοιράζομαι τα ταξίδια μου μαζί σου.

Ένας κόμπος στο λαιμό που χωρίζει το νοιώθω από το μιλώ.

Ένα σύννεφο στο νού που χωρίζει το γνωρίζω από το ξέρω.

Σαν το σήμερα να φόρεσε του περασμένου αιώνα φορεσιά και να βγήκε αγέρωχο στο δρόμο μου.

Ταλαιπωρία η σκέψη του πραγματικου.
Αδυναμία της ψυχής να επαναφέρει θύμησες.

Θα σταθώ με μάτια κοκκινα και φθαρμένο νου  σ'αυτο που χρόνο δεν γνωρίζει.

Σ αυτό που άλογο μοιάζει στο περιορισμένο σήμερα.

Στο απέραντο, στο νυν και αεί.