δεν θέλει,μάτια μου, πολλά η ψυχή για να πονέσει.

πες μου για κείνη τη μέρα που ξύπνησες και τα μάτια σου είχαν σκληρύνει τόσο πολύ.

όλα τα μπορούσες τότε.

σπίθες πετούσες και το μυαλό σου γύρναγε ανάποδα αν χρειαζόταν.

μικρά μαύρα ματάκια  που σε κάθε ανάμνηση σκληραίνουν ακόμα περισσότερο κ' απ τα λόγια σου

τα χρόνια, μου λεγες, ήταν δύσκολα και ο άνθρωπος θεριό ανήμερο.

-για να ζήσει, παιδί μου, έκανε τα πάντα!

μη θαρρείς μικρό παιδί ήμουν και γω και λογιόμουν για μεγάλη

χέρια χρειαζόταν η μάνα μου όχι στόματα να θρέψει

μα την έβλεπες την αγάπη και το νοιάξιμο ,στις πράξεις 

τα λόγια τα παίρνε ο αέρας.

και περνάν τα χρόνια

και σκληραίνεις πιο πολύ

και τα μάτια σου μικραίνουν και θες πάλι να βλέπεις καθαρά

μα δεν μπορείς με τόσες σκέψεις

μη ξεχνάς ο άνθρωπος είναι ακόμα θεριό και η τύχη του πάντα τον ορίζει

δεν θέλει,μάτια μου, πολλά η ψυχή για να πονέσει

κ ακόμα λιγότερα το μυαλό για να τα χάσει

κ εκεί είναι που τα μάτια σου ανοίγουν

και πολλά δεν θυμάσαι

και σαν μωρό αγαπάς και ανάγκη έχεις εμένα που ακόμα λογιέμαι για μικρή

μα και μένα τα μάτια μου  λιγότερο σκληρά δεν είναι

δεν θέλει,μάτια μου πολλά η ψυχή για να πονέσει.