Υπάρχουν κ' αυτές οι μέρες.
Που θες να φωνάξεις να ουρλιάξεις.
Τα ρούχα σου να σκίσεις και το κεφάλι σου να κοπανάς.
Τις σκέψεις τις τρελές σου να δαμάσεις,
Άλογα αφηνιασμένα.
Πώς να κάνεις λόγια την ανάγκη σου ,αυτήν την τρέλα σου?
Τα μάτια κοκκινίζουν και τα μηνίγγια σου χτυπούν.
Σπάει η φωνή στα δυο.
Ουρλιαχτό ακούγεται.
Αδειανή ματιά.
Το μυαλό λειψό.
Πάμε τώρα πίσω.
Στον κόσμο τον καλό.
Στο κόσμο που τούτα δεν επιτρέπονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου